زندگینامه امام حسن مجتبی(ع)

در پانزدهمین شب رمضان سال سوم هجری نوزادی در مدینه به دنیا آمد که شباهت فراوانی به پدربزرگ خویش رسول خدا داشت. رسول خدا در مسافرت بود که کودک به دنیا آمد، حضرت فاطمه (س) و همسرش حضرت علی(ع) با خانواده خویش منتظر بازگشت پیامبر بودند تا از سفر بیاید و نام کودک را انتخاب کند.

بعد از اینکه رسول خدا از سفر بازگشت دستور داد تا گوشفندی را ذبح نمایند و طفل را عقیقه کنند، سپس گوشت او را بین فقیران و تهیدستان تقسیم نماید.

القاب این امام همام را تقی، مجتبی ، سبط اکبر، امیر و... ذکر نموده اند. کنیه آن حضرت را ابو محمد و پیامبر او را ابا محمد می نامیده است.

در روزگار تولد امام حسن (ع) که امکانات و اسباب و ادوات پزشکی هنوز پیشرفت نکرده بود امکان اینکه طفلی در شش ماهگی بدنیا بیاید و زنده بماند بسیار کم بود.به همین جهت تولد این امام و آن پیامبر هر کدام معجزه ای از جانب خداوند به شمار می رود.

او نه تنها از سوی پدر بلکه از از سوی مادر به عبد المطلب و از هر دو سو علی نیز به هاشم منسوب می گردید از آنجائیکه حسن به جد بزرگوارش بیش از پدر شباهت داشت رسول خدا می فرمود:« حسن از آن من است و حسین از آن علی است ».

میلاد حضرت قائم بر شما مبارک

 حضرت مهدی (عج) در میان سایر ائمه چون ستاره ای درخشان همچون خورشید است در میان منظومه شمسی که آنها با نور وی ، درخشان می شوند.
در شرافت نسب ایشان آورده اند که از جانب پدر به پیامبر و از طرف مادر به شمعون خلیفه حضر ت عیسی روح الله می رسد. فرشتگان در روز تولد او را به بارگاه الهی برده تا پروردگار از نور معرفت خویش در بتاباند.
گویند از طرف خداوند در خانه ای که آنرا بیت الحمد می نامند چراغی از روز تولد ایشان روشن شد که روشنایی آن تا روز ظهور ایشان جاودانی خواهد بود.امام زمان (عج) فرمود:«اسم مرابگذارید و کنیه مرا نگذارید. حرمت نام مرا نگاه دارید و آن را به کار نبرید.
ختم وصایت و حجت در روی زمین به ان حضرت انجام می پذیرد.
غیبت آن امام از روز ولادت و سپرده شدن ایشان به روح القدس برای تربیت در بارگاه الهی و موانست و مجالست ایشان با فرشتگان الهی و ارواح قدسیه. عدم معاشرت ایشان با کفار و منافقان و اینکه دستهای امام پاک و مطهر می باشد تاکنون دست ظالمی به دامانش نرسیده و با ایشان مصاحبت ننموده است.
با هیچکدام از جباران و ظالمان زمان بیعت نفرموده و هنگامی که او نماز می گذارد،عیسی بن مریم در قفای ایشان نماز می گذارد.
علامتی در پشت ایشان مثل علامتی که در پشت مبارک پیامبر اسلام موجود بود و آن نشانه ختم نبوت بوده ولی در پشت امام نشانه ختم وصایت می باشد.

                                                            مبعث رسول اکرم(ص) مبارک باد.

بر اساس باورهای مسلمانان، محمد مصطفی در روز (?? رجب) سال ?? عام الفیل، همزمان با سال ?? پیش از هجرت پیامبر اسلام، در غار حرا، توسط (جبرئیل) و از سوی خدا به پیامبری نایل آمد و مأمور شد که چندخداپرستی و بت پرستی را از زمین بردارد و خداپرستی را رواج دهد و پیام وحی را به مردم برساند. محمد در این زمان چهل سال داشت و در مکه زندگی می‌کرد.

شهادت امام موسی کاظم(ع) بر همه شیعیان جهان تسلیت باد.

امام هفتم (ع) مشهور به باب الحوائج در روستایی به نام ابواء که بین مکه و مدینه قرار دارد پا به عرصه جهان گشود.

آورده اند که آمنه دختر وهب مادر پیامبر در آن روستا وفات یافته و در همانجا به خاک سپرده شده بود. تاریخ ولادت حضرت را یکشنبه هفتم صفر سال یکصد و بیست و هشت هجری ذکر نموده اند. او در بیست و یک سالگی به امامت رسید.

گویند بعد از ولادت این طفل که او را موسی نام نهادند امام صادق (ع) مردم مدینه را سه روز طعام داد بطوریکه در مدینه هیچکس در آن سه روز چیزی در خانه خود نخورد و همگی میهمان حضرت بودند.

ابوبصیر یکی از صحابه امام صادق (ع) از ولادت آن حضرت روایت جالبی نقل فرموده است:« من با امام صادق (ع) از مکه عازم مدینه بودیم که در روستای ابواء برای استراحت فرود آمدیم . هنگامی که مشغول نهار خوردن بودیم به امام خبر دادند که همسرش کودکی به دنیا آورده است. امام از شدت خوشحالی بلند شد و بی هیچ گفتگویی به نزد همسرش رفت، ساعتی بعد شاد و خندان بازگشت و فرمود: خداوند ÷سری به من هدیه نموده است. مادر امام بعد ها فرمود: هنگامی که کودک به دنیا آمد سر به سجده نهاد و این نشانه امامت و ولایت است.

گویند در آن شبی که می بایست نطفه امام بسته شود فرشته ای کاسه ای از شربت برایشان آورد که در آن شربتی گوارا و شیرین بود و به ایشان فرمود:

این شراب بهشتی را بنوشید تا فرزند شما به مدارج عالیه در علم وتقوا و خداپرستی نائل شود.

امام با نوشیدن شربت بهشتی دریافت که فرزندش امام و جانشین او خواهد بود. امام کاظم (ع) فرزند امام بزرگواری چون امام صادق (ع) بود و مادرش زنی از اهالی اندلس به شمار می رفت که او را مصفاه لقب داده بودند. امام صادق (ع) درباره حمیده همسرش فرموده است: حمیده چنان پاک و عاری از هر گونه عیب و ایراد است که کمتر زنی را می توان مثل او یافت.

همواره تعدادی از فرشتگان آسمانی از او حراست می نمایند و همسری او برای من از هدایای خداوند بود که در حقم روا شده بود.

دوران حیات امام (ع):

دوران زندگی امام موسی بن جعفر (کاظم) شامل دو دوره است. یک دوران زندگی او در مدینه می باشد که قریب به سی و یک سال در مدینه زندگی می کرد.

قسمت دوم دوران حیات امام از بیستم شوال سال یکصد و پنجاه و نه آغاز می شود که از حجاز به بغداد تبعید شد.

بیست سال اول عمر امام قبل از امامت ایشان بود و مدت امامت ایشان قریب به سی و پنج سال به طول انجامید. در ده ساله اول امامت که مقارن خلافت مهدی عباسی بود، امام تقریبا با آزادی نسبی که داشت وظایف خویش را انجام می داد. در بیست و پنج سال آخر امامت که با هارون الرشید معاصر بود، امام تحت تعقیب حکومت قرار می گرفت ومورد اذیت و آزار هارونیان واقع شد تا اینکه عاقبت امام را به دست هارون مسموم نمودند.

صفات ظاهری و باطنی امام(ع):

امام موسی کاظم (ع) متوسط القامه و گندوگون بود و همان صفات و خصائل امامان پیشین را داشت و در صبر و بردباری سرآمد شیعیان خود بود.

گویند در مدینه شخصی از منافقان اور ا دشنام داد ، شیعیانش از امام اجازه خواستند تا او را نابود نمایند امام فرمود:«نه این کار درستی نیست». چند روزی از آن مرد منافق خبری نبود ، امام آدرس مزرعه او را پرسید و به سراغش رفت. مرد که کینه و عداوت غریبی با امام داشت گفت: از اینجا دور شو به مزرعه من قدم مگذار. امام گفت: برایت هدیه آورده ام سپس از او پرسید: شنیده ام برای تعمیر دیوار مزرعه ات به پول نیازمند هستی و می خواهی آنرا از کسی قرض کنی، به من بگو چقدر پول نیاز داری؟ مرد گفت؟ سیصد دینار!

«آن کس که در دنیا به حساب نفس خویش برسد خداوند در قیامت او را در معرض حسابرسی قرار نمی دهد».

بسیاری از مردم عادت دارند پیش از خواب و بعد از خواب و بعد از بیماری چند حرکت  نرمش برای عضلات و بندها می کنند، به جاست که چند دقیقه را نیز صرف  پرورش فعالیت های اخلاقی  و فکری و روانی خود نمایند. این طریقه اثر بزرگی در تعالی شعوری دارد.با تفکر هرروزه درباره روشی که باید در اعمال خود اتخاذ کرد و با سعی در پیروی از خط مشی ترسیمی ، میتوان در عین حال عقل و اراده را تقویت نمود؛ بدین ترتیب در عمق شعور ، قلمرو مجهولی بسط می یابد که در آن هر کس به تنهایی ، بی نقاب چهره خود را می بیند؛ و موفقیت ما در اجرای مقررات زندگی، به شدت با زندگی درونی ما بستگی دارد.

همانطور که تاجر دفتر دخل و خرج خود و دانشمند اوراق تجربه های خویش را به دقت تنظیم میکند هر فردوی خواه فقیر و خواه غنی عالم و یا جاهل باید هر روز خوبی ها و بدی های انجام یافته و مخصوصا میزان شادی یا رنج اضطراب و یا آرامش کینه یا محبتی را که در دوستان و هم نوعانش تزریق کرده است ضبط نماید. فقط با اجرای صبورانه این روش ها است که تدریجا جسم و جان تغییر پیدا می کند.