«اگر ظلمی به پرهیزکار شود صبر می کند تا خداوند انتقام او را بگیرد»*

اگر به او ستمی شود شکیبایی کرده و مقابله به مثل نمی کند و به فکر انتقام

جویی نمی افتد،البته این نسبت به دوستان یا دشمنانی است که عدم انتقام

تاثیر مثبت روی آنها می گذارد،یا در مقابل ظالمانی است که قدرت انتقام از آنها

نیست،یعنی جزع و فزع و ناراحتی نمی کند،بلکه انتقام را به خدا وا می گذارد

اولیای بزرگ خدا و پرهیز گاران واقعی کسانی بودند که زندگی آنها آمیخته با این

گونه صبر بود،از خود مولاعلی(ع)تا امام حسن عسگری(ع) و حتی امام زمان(عج)

دچار ظلم طواغیت و ستمگران بودند و با صبر و واگذاری انتقام به خداوند و به

وظایف الهی خود عمل کردند.

امام علی (ع) می فرمایند:«گشاده رویی و دوستی ات را برای عموم مردم و

عدالت و انصافت را برای دشمنت بکار گیر».

*سوره شوری آیه40