یکی از مظاهر ادب و احترام به شخصیت مردم ، گوش دادن به سخنان آن ها است. تمام جوانان و بزرگسالان و خلاصه هرانسانی ،در هر سنی که باشد ، وقتی سخن می گوید اگر مخاطبش به گفته های او گوش فرا دارد و سخنانش را به خوبی استماع نماید،خشنود و راضی می شود و توجه مخاطب را احترام به خودش تلقی می کند.بر عکس ، اگر مخاطب به سخنان او بی اعتنا باشد و به گفته های  وی توجه ننمایند، آزرده خاطر و احیانا خشمگین می گردد و بی اعتنایی او را بی احترامی به خودش تلقی می کند و آن را به عنوان هتک شخصیت خود به حساب می آورد.اطفال خردسال نیز انسانند و دارای عواطف و احساسات انسانی هستند و باید مانند بزرگسالان مورد توجه و تکریم باشند. گوش دادن به سخنان آنان ، احترام به شخصیت آنها است و بی اعتنایی به گفتارشان ، تحقیر کردن و کوچک شمردن آنان می شود. والدین دانا که در تربیت فرزندان ، همواره مراقب وظایف خود هستند ، وقتی کودکشان سخن می گوید ، با توجه گوش می دهند و چون کلماتشان بریده و نامفهوم است،باحدس و احتمال به مقصود طفل پی می برند و خواسته صحیح او را بر آورده می سازند و با این عمل ، از طرفی کودک را در سخن تشجیع می کنند و نیروی تکلم را در وی تقویت می نمایند  و از طرف دیگر ، دستور مقدس «اکرموا اولادکم » را به کار می بندند و به فرموده رسول خدا فرزند خود را احترام می کنند و بدین وسیله شخصیت انسانیش را پرورش می دهند.بعضی از پدران و مادران نادان و اطرافیان وظیفه شناس ، به گفته های طفل توجه نمی کنند یا توجه می کنند و به سخنان کودکانه اش می خندند و او را به باد مسخره می گیرند یا آنکه به روی طفل اهانت می کنند ، شخصیت او را در هم می شکنند و عقده حقارت راکه منشا یسیاری از انحراف های اخلاقی است ، در نهادش به وجود می آورند و او را بد بخت می سازند. به علاوه با این رفتار ، نیروی تکلم را در کودک  ضعیف می کنند تا اعتماد به نفس را از وی سلب می نمایند. او در طفو لیت با نگرانی و تشویش سخن  می گوید و در موقع تکلم ، احساس ترس و هراس می نماید و چون به جوانی می رسد ، هم چنان گرفتار ناراحتی  و اضطراب درونی است. نمی تواند مطالب خود را با قاطعیت بیان کند، زیرا تحقیر های دوران کودکی در عمق روانش جای گرفته و به طور نا آگاه در سراسر وجودش حکومت می کند و نمی گذارد آزادانه و با اطمینان خاطر سخن بگوید.علی می فرماید :«سخنان هر انسانی حاکی از قوت قلب و نیرو مندی روان است( یعنی به هر نسبت که روح آدمی قوی تر و اعتمادبه نفسش بیشتراست، کلامش قاطع تر و سخنش نیرو مند تر است)».